Het is vandaag Internationale Dag van de Geleidehond. Yessss! Vanmorgen verwachtte ik al een lekker bot (maatje 1,5 meter), maar nee hoor. Een varkensoor dan? Nope. Oké, nou voor een Bonzo pensstaafje kom ik mijn mandje ook nog wel uit. Maar niks hoor, niets van dit alles!
Vrouwtje was het vergeten. Nu kijk ik daar eigenlijk niet raar van op, aangezien ze ook doodleuk de verjaardag van opi en omi vergeet…
In plaats daarvan trekt ze me op schoot, druk haar getuite lippen vol op mijn snuit (jeeeehggg) en slaat die grijpgrage handen om me heen en knijpt me zo hard dat alle fluf uit mijn vacht verdwijnt.
Ze verzucht: ‘Meisje, wat ben ik toch zielsblij met je. Je helpt me altijd zo goed, je geeft me zoveel vrijheid.’
En ze knijpt nog harder….
Maar wat ik dan toch niet helemaal niet begrijp is dat ik niet elke dag zo’n jumbobot krijg. Of een Hema-worst…
Iets met dat ik dan ook naar de Weight Watchers zou moeten ofzo…
Anyway, hieronder zie je nog een filmpje dat vrouwtje maakte nadat Chanda met pensioen ging. Ik moest er nog net geen traantje bij wegpinken, want dat doet een stoere hond natuurlijk niet. Maar het laat wel zien hoe oprecht veel vrouwtje van ons geleidehonden houdt!
Dat maakt haar vergissing weer goed, plus het feit dat we straks nog even langs de dierenwinkel gaan hehe…
