Vrouwtje mag dan wel een beetje lopen pochen over al die BN’ers die ze ontmoet, maar heb ik je al eens verteld dat ik de allerberoemdste hond van Nederland heb ontmoet. Politiehond Bumper!
Ik ben niet zo snel onder de indruk: een live televisieprogramma doet me niets, grote vrachtwagens laat ik zo voorbij denderen en ik stap zo in een vliegtuig. Maar toen ik Bumper ontmoette bibberde mijn pootjes zo erg dat mijn teenhaar ervan overeind ging staan. We gingen naar zijn school, op de politie-academie.
Ik werk gewoon op straat, stoepje op, winkeltje, zebra’tje oversteken… piece of cake. Maar bij Bumper galoppeerden de politiepaarden voorbij en vlogen de bakstenen heen en weer. Dat ging er bij mij op school toch heel anders aan toe. En Bumper kon zijn snavel ook niet houden he. Hij bleef maar keffen. Tja, hij mag dan een stoere Mechelaar zijn, maar blaffen als een watje. Schijnt dat erbij te horen, hij moet mensen bang maken namelijk.
Nou, hij maakte mij ook wel een beetje bang hoor. En deed zoals ik opgevoed ben, ik was rustig en slikte mijn blaf in. Vrouwtje was apetrots, ik zag haar glimmen. Of nee, of deed ze dat naar Bumpers baasje…?
Ik probeerde nog wat met Bumper te spelen, maar hij had enkel oog voor alle schreeuwlelijkerds. En hij bleef ook maar keffen. Best een beetje rude, als je alleen maar een potje wil pim-pam-petten.
‘Vrouwtje, zullen we weer naar huis gaan?’
