Yes, we dit it! Een echte vier dagen durende Vierdaagse van Nijmegen: we hebben ‘m uitgelopen (cq gestrompeld, gedanst en gezongen). Wat een hysterisch feest was het!
160km lopen, ik blijf het toch onmenselijk vinden, of althans onAnnemieks. Maar dankzij mijn fantastische zorgzame buddy Marlies en mijn opvallend dappere pootjes waren we gister na 10 uur dan toch bij de finish en kon ik die felbegeerde tweede medaille (die net als de eerste toch best een beetje lelijk is) in ontvangst nemen. Daarna het welverdiende wijntje (ik ben nog nooit zo snel dronken geworden want dat ene wijntje zakte als een baksteen in mijn toch al niet heel stabiele benen meer en mijn mond begon meteen al onsamenhangend te babbelen).
Supertrots op mezelf, mijn buddy en mijn teamgenoten Iris, Nicoletta, Jolanda en hun buddy’s Pieter, Jolanda en Joke! Als slechtziende zo’n megaprestatie neerzetten in die krioelende drukte: dikke veer in de bibs!
Mijn grote dank gaat uit naar: Mijn buddy Marlies en mijn teamgenoten, onze gastvrouw Anja & friends voor ons superdeluxe all-inclusive verblijf en alle gezelligheid (“Ja, ik hoor je wel blazen!”, de douane (waarbij we te gast waren met eten en verzorging), onze plasmeisjes (op km), onze sponsors Het Oogfonds en Ergra Low Vision, de organisatie van de vierdaagse en alle bezoekers voor het grote feest en de medewandelaars met wie we zulke fijne en afleidende gesprekken hadden. En weer een paar kilometer weg…
Ook dikke dank aan mijn jumbopot Vaseline, de makers van bifi worstjes, mijn vrienden fixomul en leukoplast, en de mensen met al die lekkere snacks langs de weg.
En iedereen die ik vergeten ben natuurlijk! Al mijn energie ging afgelopen dagen naar mijn benen, van functionerende hersenen heb ik inmiddels geen last meer ;).
G R O E T J E S
A N N E M I E K
