Op 15 oktober is het De dag van de Witte Stok. Op deze dag wordt er aandacht gevraagd voor mensen met een visuele beperking in het verkeer. Deze mensen gebruiken een herkennings- of teststok waardoor medeweggebruikers hen voorrang dienen te verlenen. Via de Facebook pagina van Yoko vraagt Annemiek via een ludieke aandacht voor dit probleem. Het delen van deze post wordt zeer gewaardeerd! Alvast bedankt!
Post van Yoko
Stop voor de witte stok – 15 oktober: Dag van de Witte stok
Delen wordt zeer gewaardeerd
Stop voor de witte stok, dat heeft iedereen geleerd tijdens de autorijlessen. Al is dat voor sommigen al tientallen jaren geleden, iedereen met meer dan een werkende hersencel kan wel bedenken dat iemand (die zwaait) met zo’n stok visueel niet goed bedeeld is, toch? En daardoor andere weggebruikers niet of nauwelijks kan onderscheiden? Dat mensen met meer dan gemiddelde goede kijkers dus op deze jampotjes moeten letten en deze wellicht – ik begrijp dat dit een lastig begrip is – voor moeten laten gaan in het verkeer?
Ik beschrijf hier nu de verontwaardiging van vrouwtje als zij bij het uitsteken van die bewuste stok weer eens spaken of autolak ontmoet. Tja, nadat de spaken de strijd van haar herkenningsstok gewonnen hadden, besloot zij haar stok nog uitbundiger en hoger uit te steken om op goed geluk ook eens een beugel binnen te hengelen (gna, gna). Je verwacht dat mensen die een stok op hun gezicht af zien komen toch op z’n minst op de rem trappen. Niets is minder waar, ze zien het als uitdaging om hem te ontwijken en limbo-en er gewoon onder door..
Uiteraard zijn wij blij dat onze slanke witte vriend in de frontlinie de klappen opvangt, maar het zorgt er wel voor dat Annemieks hart uit haar borstkas springt, haar keel wordt dichtgeknepen, haar gezicht spookachtig wit wegtrekt… en zie ik daar een traantje over haar wang lopen? Nu denk je misschien, kun jij niet beter opletten Yoko? Uiteraard doe ik mijn stinkende best om Annemiek te helpen, maar de snelheid inschatten van auto’s, trams, fietsen en bussen kan ik niet. Dat kan geen enkele geleidehond!
Na zo’n incident schud ik de stress van mij af en laat ik de piep in mijn oor langzaam wegebben, want dit soort dingen laat vrouwtje niet nonverbaal over haar kant gaan.
Aan het kabaal dat ze die medeweggebruikers (en dan zeg ik het netjes) toeschreeuwt zou je niet zeggen dat ze op dat moment compleet verzwolgen wordt door haar angststoornis.
De onhoorbare elektrische auto’s, krioelende bussen, trams en scooters, rateltikkers die te dicht bij elkaar staan zodat je niet kunt onderscheiden voor welke oversteekplaats ze afgaan, zebra’s die na de autoweg ophouden, maar er nog wel een fietspad is dat je nog moet oversteken, geleidelijnen die ophouden, verkeerd liggen of er vaak helemaal niet zijn; een dagje Amsterdam is voor blinden en slechtzienden een ware survivaltocht.
Gelukkig heeft niet iedere blinde of slechtziende een uit de hand gelopen stressreactie in benauwde situaties zoals Annemiek (al is dat percentage bij visueel beperkten wel beduidend hoger), maar fijn is dit voor helemaal niemand.
Alsjeblieft, STOP voor iemand met een wit met rood gestreepte herkennings- of taststok, voordat er meer dan lak bekrast wordt, een fietswiel in de prak gereden wordt of iemand zijn vullingen van straat moet halen. Ik ben erg gesteld op vrouwtje en ik zou het waarderen dat die visuele handicap plus angststoornis de enige beperkingen blijven.
Delen wordt zeer gewaardeerd! Stoppen voor de stok nog meer 😉
Onze dank is zeer groot!
Liefs Yoko, de rots in de branding die vrouwtje niet alleen als geleidehond begeleidt in het verkeer, maar er ook als emotionele hulphond voor zorgt dat ik haar bij angstige voorvallen gerust kan stellen en dat zij nog steeds met mij naar de stad durft te gaan.
Geen veer in de kont, liever koekjes graag 😉
