Hemelse vakantie, maar voor WIE eigenlijk?

Wat ik het grootste voordeel vind van het hebben van een geleidehond? Mijn beste maatje mag overal mee naar toe! Zo bezocht ze met mij het Omniversum waar ze raar op haar snoet keek toen enkele jungledieren groter dan groot op het scherm voorbij raasden. Ook ging ze met me mee naar Body Worlds waar ze anatomische preparaten van echte lichamen, oftewel opgezette dode mensen, mocht besnuffelen. Maar denk ook aan de grotere uitjes: Yoko reist samen met ons namelijk heel Europa door! Natuurlijk mag zij gewoon mee in het vliegtuig, maar maar ik propte mijn pluizige hulpmiddel ook in andere voertuigen. Zo mocht ze riant met haar fluffbibs in de watervariant van de gondel in Venetië, wat een ’O sole mio’ op z’n Yoko’s én aardig wat gefronste blikken opleverden! Ook de bergvariant van de gondel leverde jammerende serenade op vanwege het leed dat muilkorf heet. Zo’n snuitje is in Italië namelijk verplicht in het openbaar vervoer, en dus ook in de gondel. En daar was mevrouw duidelijk niet van gediend.

Yoko benadert elke nieuwe situatie met evenveel enthousiasme, ondergaat ze (soms met minder enthousiasme), maar ze worden altijd gecompenseerd met hetgeen zij het liefste doet: rennen, rollen, racen en ravotten in het bos, op het strand of in de bergen.

Nou past Yoko perfect bij ons, voor mijn vriend Pieter en ik kunnen onze vakanties namelijk niet wild genoeg zijn. Zo gaan we bijvoorbeeld ook regelmatig op wintersport. Nu denk je misschien, slechtziend en skiën? Hoe dan? Ik ski samen met een geleidemens – oftewel guide – die mij via een portofoonsysteem aanwijzingen geeft en veilig de berg af begeleidt.

Daar kun je toch moeilijk een geleidehond voor gebruiken. Met je ski’s achter een geleidehond in een tuigje de berg af sjezen, lijkt me geen goed plan. Al zou Yoko er gek genoeg voor zijn.

Maar op wintersport mag ze niet mee. Nu hoor ik je denken ‘aaaah wat zielig’, maar Yoko ontbreekt het in die weken aan niets. Ze logeert bij Chantal en Willem én haar broertje Diego én gepensioneerd geleidehond Ben én maltezertje Devlin, die overigens als een ware kleine devil de roedel in bedwang houdt. En dat is ook wel nodig ook. Speelkwartier wordt daar opgerekt tot een 24-uurs speelmarathon. Eten wist Yoko brutaal zelf te vinden (geen gein, na twee dagen wist ze waar de koekjes stonden en werden deze op niet zo subtiele wijze met de snuit aangewezen). En slapen mag daar op de bank…

Nu snap je wel, dat al die verwennerij haar al snel naar haar koppie steeg.

Op de derde avond wist Yoko zelfs bij Chantal en Willem in bed (!) te kruipen, zich in Chantals holletje te nestelen, waarna ze haar poten zodanig uitstrekte dat ze de man des huizes de mensenmand uit wist te werken…

Dus terwijl ik en mijn begeleider ons in het zweet werken om op de lange latten – en zelfs ook op een snowboard – allerlei wintersportperikelen als zwarte pistes, dichte mist en ongeprepareerde afdalingen te trotseren, laat ons prinsesje zich ongegeneerd uitgebreid in de watten leggen. En als dat mevrouw niet snel genoeg gaat, legt ze zichzelf in de watten, of in het dekbed in dit geval.

Hmm, nu krab ik krab mezelf toch even achter mijn oren. Wie heeft het tijdens de vakantie nu eigenlijk beter voor elkaar?