“Race, alsof het je laatste nacht is!
Race, alsof de morgen niet bestaahaahaat!”
Annemiek racete samen met twee andere slechtzienden Jolanda en Kees de Hoh Saas 12-uurs sponsorrace voor de Mentelity Foundation 2-april-2022
Ik ben altijd in voor een nieuwe uitdaging, dus aarzelde ik geen moment toen de Hoh Saas 12-uurs sponsorrace van de Mentelity Foundation op mijn pad kwam. Ik zou wel even mee doen, samen met twee andere slechtzienden en drie buddy’s natuurlijk.
Vol enthousiamse gaf ik ons team ‘Vips (visually impaired persons) 4 mentelity’ en startte onze sponsorcampagne die eraan vast hing. Geen grap, het geld stroomde binnen. Wij haalden zelfs meer dan €3000,- en in totaal werd met deze race maarliefst bijna €180.000 euro binnengeharkt. En al deze centen worden ingezet om kinderen met een beperking te laten sporten. Hoe geweldig!
Maar goed, voor die poen moest er natuurlijk wel geraced worden. Midden in de nacht… in de vrieskou… in estafette gedurende 12 uur… op een schaars verlichte piste… waar heel veel verse sneeuw opgevallen was… slik…
Je snapt, het was geen kattenpis. Rond een uur of drie begon ik hevig te steunen en kreunen, rond vijf uur vocht ik tegen mijn tranen… die er even later in een waterval uitkwamen (misschien wat stress van de voorgaande weken?!?!)… en om negen uur was de koek op, ik kon niet meer. Ik kreeg er zelfs geen pizzapuntje meer uitgeperst!
Hoevel er ‘blind’ op mijn hesje staat, ben ik dat natuurlijk niet. Ik ben een zeer slechtziende die heel veel baat heeft bij veel en contstant licht. Skien met een hoofdlampje op in het donker op een piste die hier en daar met een schijnwerper is verlicht terwijl ik mijn in rood licht gehulde begeleider probeerde te volgen, was op z’n minst gezegd een uitdaging.
Maar goed, ik heb het wel gedaan, heb grenzen verlegd en ben tot het uiterste gegaan. En dan maakt het niets uit dat ik het niet tot het eind gered heb!
Maar mijn teamgenoten Jolanda en Kees gaven niet op en namen zelfs mijn laatste shifts over zodat er tijdens de 12 uur durende wedstrijd altijd een Vip-er op de baan was. Ik zeg: trots!! Zo trots!!
En als beloning voor onze enorme inzet wonnen we ook nog een heuze zeehondensafari! Hoewel iemand de organisatie influisterde of het wel verstandig was om een groep visueel beperkten naar zeehonden te laten ‘kijken’ (haha, touche), waren wij zo blij als een kind! Gewapend met verrekijkers en heel veel voorstellingsvermogen zijn wij vastberaden om die zeehonden eens flink te ontmoeten. We kunnen niet wachten. Al denk ik dat mijn geleidehond Yoko best raar op haar neus zal kijken.
De echte race was natuuriljk waar we allemaal voor kwamen, maar het evenement was zoveel meer dan dat! Tijdens elk rondje in de gondel spraken we andere racers met elk hun eigen verhaal… emotioneel, vrolijk, aandoenlijk of gewoon grappig, maar altijd vol emotie.
Bovenaan de gondel draaide de dj’s geweldige muziek, was er een discogondel en kon je je ski’s laten waxen door een topteam (al had zelfs dat bij mij geen effect meer ;).
Dikke pluimen werden er aan ons en aan het zitskiteam gegeven omdat we meededen en vele zagen die nacht hoe aangepast skien nu precies in z’n werking gaat.
Wat een feest, wat een energie, wat een positiviteit, wat een saamhorigheid, wat een doorzettingsvermogen, wat een gezelligheid en wat een naasteliefde!
Wanneer mogen we weer…?
