Jungle

JUNGLE

Vakantie vieren in het buitenland wordt ons niet zo makkelijk gemaakt. Niet omdat ik Yoko wil meenemen – een geleidehond mag tenslotte zelfs mee in het vliegtuig – maar die rot corona blijft maar dwarsliggen.

En Yoko vindt reizen juist zo geweldig. Nieuwe plekjes besnuffelen en andere routes ontdekken, Yoko doet niets liever.

Maar voor een nieuw avontuur hoeven wij de grens niet over. Sterker nog, voor een slechtziende en haar geleidehond ligt een nieuw avontuur vaak letterlijk om de hoek!

Zo is onze supermarkt recentelijk verbouwd. De route er naar toe lopen wij al jaren en kent Yoko uit haar hoofd. Vastbesloten loopt ze het winkelcentrum in en stopt ze voor de ingang. Tenminste, ze staat stil op de plek waar de deur voorheen zat. Ik merk al snel dat dat de automatische deuren niet opengaan en bedenk mij dat de verbouwing wel eens rigoureuzer kon zijn dan ik dacht. Geen punt, ik zeg tegen Yoko ‘zoek de ingang’ en Yoko snapt meteen dat we hier niet naar binnen kunnen. Ze kijkt om zich heen en heeft de nieuwe schuifdeur al snel in de smiezen.

En inderdaad, door de verbouwing was mijn vertrouwde winkel compleet onherkenbaar. En niet alleen omdat ik slechtziend ben… Het zweet breekt me uit.

Maar juist als ik iets lastig vind – Yoko voelt mijn spanning natuurlijk meteen – dan zet Yoko een tandje bij. Zo van, kom maar mee, ik help je. Hoewel ik het niet letterlijk kan zien, zie ik haar guitige snuit dan helemaal voor me.

In de oude supermarkt leidde Yoko mij elke keer automatisch feilloos via de boerenkool, langs de vegetarische shoarma, naar het Waterlands vloerbrood, via de pindakaas naar de kassa. Ook stopte ze halverwege pontificaal bij Tony’s Chocolonely. Alsof ze wilde zeggen, die koop je toch altijd? Tja, betrapt…

Zelfverzekerd stapt zij nu de nieuwe supermarkt in, maar hier kent ze de route natuurlijk nog niet. Een geleidehond kan veel, maar op onbekend terrein moet een geleidehond wel aanwijzingen als ‘rechts’ en ‘links’ krijgen. Helaas is het commando ‘zoek smeerworst’ toch echt te hoog gegrepen . Maar Yoko zorgt er in ieder geval voor dat ik nergens tegenaan bots en geholpen door mijn restantje zicht, gaan we samen op jacht naar avonteten.

We banen ons een weg door bergen wc-papier, nieuwe koelvakken, andere klanten en schreeuwende kinderen die ongevraagd zure matten in pappa’s winkelwagen gooien.

Niks deert Yoko! Hoe chaotischer, hoe leuker Yoko het vindt! Al heeft zij ook in deze supermarkt wel een duidelijke voorkeur voor de vleesafdeling. Gelukkig heeft ze geleerd om haar kaken op elkaar te houden, maar haar sniffer draait overuren!

Als de buit na een dik uur binnen is, zet Yoko mij kwispelend bij de uitgang. Met behoud van voortanden, zonder geschaafde knieën en met – wat later blijkt – honing ipv pindakaas, vervolgen we onze weg naar huis.

We hebben het overleefd.

Backpacken in Colombia? Hiken over een ijsvlakte? Op safari in het Krugerpark? Een tripje naar de jungle van onze nieuwe supermarkt is voor Yoko en mij al avontuurlijk genoeg!