Een nieuw jaar, een nieuw gezicht en een nieuwe snuit!

Een nieuw jaar, een nieuw gezicht en een nieuwe snuit! Dat nieuwe gezicht, dat ben ik. Annemiek van Munster; chaotisch en praatgraag, gek op alles met een vachtje, krabbelt met veel plezier hersenspinsels op papier of in cyberspace en sinds vandaag ook in #OnzeHond.

En die nieuwe snuit, dat is mijn Oudduitse herder Yoko; happy-go-lucky en guitig, ook gek op alles met een vachtje en hét onderwerp van deze nieuwe column.

Dit nieuwe gezicht en deze nieuwe snuit nemen je graag mee in ons nieuwe jaar. Een jaar dat we met opgeheven snuit trotseren en vol enthousiasme te lijf gaan. En dat doen we allemaal samen als team. Wij zijn onafscheidelijk, want Yoko is namelijk mijn trouwe geleidehond. Ik heb zo’n prachtig mooi harig hulpmiddel omdat ik alles visueel allemaal niet zo goed in de smiezen heb. Oftewel, ik ben ernstig slechtziend. Dat is natuurlijk best lastig en bij tijden gruwelijk onpraktisch, maar het levert ook een bijzonder hechte vriendschap en hele verrassende avonturen op. Zo mag Yoko als geleidehond overal mee naartoe en is zij vaak een graag geziene –, maar soms ook een niet-graag geziene gast in bijvoorbeeld restaurants, winkels en zelfs in het vliegtuig. De reacties lopen uiteen, maar verbazing overheerst. Een hond in de bioscoop? Bij de slager? Op de sportschool? Hondenliefhebbers vallen in katzwijm en een enkele bange poeperd schrikt zich wezenloos en geeft een gil.

Ook vragen wildvreemden mij het hemd van mijn lijf. Standaard word ik gevraagd of ik Yoko aan het trainen ben. Waaruit ik concludeer dat ik er wellicht niet ‘blind genoeg’ uitzie of dat Yoko er te studentikoos uitziet en nog in opleiding is… wie zal het zeggen. De grappigste vraag die mij ooit gesteld is blijft mij altijd bij. Of mijn hond problemen had met haar rug, omdat ze een prothese droeg! Zo had ik het geleidetuig nog nooit bekeken, haha!

Zoals je ziet, op stap gaan met Yoko is nooit saai!

Naast onze avonturen die ik graag wil delen, zal deze column vooral gevuld worden met een overdosis aan liefde. Echte liefde die niet in woorden valt uit te drukken en zelfs niet in geblaf

Zoals ik op de achterflap van Yoko’s eigen boek (#GeleidehondYoko) schrijf, geeft mijn geleidehond mij vrijheid en veiligheid. Door haar ben ik zelfstandig en kan ik overal naartoe.

Maar Yoko betekent zoveel meer voor mij. Yoko ziet het leven als een grote uitdaging: een nieuwe situatie wekt haar nieuwsgierigheid, een foutje is een uitnodiging om iets opnieuw te proberen, schrik schudt ze van zich af en iedereen benadert ze met evenveel enthousiasme. Yoko’s niet aflatende blijheid verdrijft mijn onzekerheid en mijn zware gedachten. Haar onbevangenheid inspireert mij om er altijd voor te gaan en het beste uit het leven te halen.

Hoe we dit doen? Dat lees je vanaf deze maand op dit plekje in #OnzeHond. Een nieuw jaar, een nieuw gezicht, een nieuwe snuit en… nieuwe lezers van mijn column Yoko & Annemiek…? Wees welkom!

Liefs Yoko & Annemiek