Af en toe komt buurhond Carlos logeren. Carlos is een straathondje uit Spanje, beetje schichtig, lichtelijk nerveus en hij mist twee oren en een staart.
En dat maakt dat vrouwtje hem altijd schandalig wil verwennen als hij komt logeren.
Oh Carlos komt! Deken op de bank. ‘Kom maar naast ons liggen Carlos,’ kirt vrouwte dan meteen.
Slik. En ik dan…?
Ik heb van omi geleerd dat ik mijn gasten heel goed moet behandelen. Hij mag het grootste koekje, ik laat hem als eerste drinken, hij mag op de beste plekjes liggen… ik doe het, maar het kost me wel heel veel moeite. Eigenlijk doe ik het omdat het van vrouwtje moet.
Ik doe dus mij best om hem zich welkom te laten voelen. Ik dring niet voor als we koekjes krijgen en ik wil graag met hem spelen.
En dat gaat meestal zo:
Ik breng hem mijn flos: hij kijkt appelig.
Ik leg mijn poot op zijn rug: hij kijkt appelig.
Ik blaf naar hem: hij kijkt appelig.
Dat spelen wil dus niet zo lukken. Maar dat vegeteren op mijn plekje op de bank gaat hem hem prima af. Inclusief kroelsessies en buikkrabbels…
Ik tilt mijn koppie een ongeluk en kwispel me suf, maar vrouwtje heeft enkel oog voor onze gast. Met die afgeknipte oortjes kan niemand qua schattigheid tegen hem op. Grrrrrr….
Hopelijk komt zijn vrouwtje ‘m snel weer ophalen… en dan ga ik er eerst weer eens heel lang over nadenken als vrouwtje mij dan weer naast haar op het kleedje op de bank roept…
