Ok, mij kun je wegdragen hoor…
Een paar weken geleden vertelde ik dat Chanda wekelijks naar fysiotherapie gaat. Ze heeft artrose en door middel van hydrotherapie krijgt ze meer spieren zodat ze beter kan bewegen.
Heel noodzakelijk en het helpt ook echt.
Zo gaat het in z’n werk. Chanda wordt een leeg aquarium in geleid en dit laten ze vollopen met warm water. Vervolgens starten ze een loopband zodat Chanda in het water kan lopen. Eitje toch?
Alles piept en kraakt als de vissenkom gevuld wordt. Nee, niet de apparatuur, maar het gaat mevrouw niet snel genoeg. Die vindt het geweldig!
Bij een klein laagje water gaat ze meteen liggen, probeert de bak leeg te drinken, haar kop onder water te steken om vervolgens heel hard in het water te spartelen.
So far so good, dat kan allemaal niet zoveel kwaad.
Maar ze vindt het best zwaar om door het water te lopen, dus ze probeert hier en daar te smokkelen. Zet ze haar poten naast de band etc.
Maar opeens doet ze iets heel onverwachts.
De fysiotherapeute roept nog: ‘Niet gaan zitten Chanda!’.
Vrouwtje zwaait hevig met koekjes voor haar neus om haar door te laten lopen en dan… komen er pardoes een paar keutels bovendrijven!!!
Fysiotherapeute: ‘Oh nee, ze heeft gepoept!’
Chanda kakte al lopend in de waterbak, de gek!
Vrouwtje doet alsof ze dit soort ‘kak’-taferelen nooit eerder heeft meegemaakt, maar herinnert zich onze ‘shit’-vakantie in Italië nog alsof het gisteren was.
De loopband wordt nog net niet met piepende remmen stilgezet en de fysiotherapeute vist de poep er snel met een netje uit.
‘Geeft niks hoor, dat gebeurt wel vaker.’
Vrouwtje stottert nog net niet: ‘dat doet ze anders nooit,’ en lacht schaapachtig.
Maar de hilariteit was nog niet voorbij. Omdat ze het vieze water niet via de afvoer wilde weg laten lopen, die kak plakt zo in de filters, kwam er een waterstofzuiger aan te pas.
Maar ja, grote hond, veel water, klein apparaat, dus dus moest dat ding wel 30 keer handmatig geleegd worden. Slang van apparaat: water spuit door de kamer. Tank legen via een openstaand raam: de helft klotst er naast. Vrouwtje die aanbiedt om de slangen vast te houden: die laat ze uit haar handen glippen…
Kortom, een groot waterballet!
Gelukkig is Chanda absoluut niet bang voor een stofzuiger en reageerde ze ook onverschrokken toen de slang zich vastzoog in haar vacht. Ondertussen blafte de boosdoener wel of we even wilden opschieten. Madam was het zat en wilde eruit.
Toen de fysiotherapeute bijna klaar was met de waterzuivering, kwam er een collega binnenlopen die doodleuk zegt: ‘oh dat kan ook automatisch via de ketel hoor.’
En toen kon vrouwtje haar lachen ook niet meer inhouden. De fysiotherapeute zelf trouwens ook niet.
Nadat Chanda zich lekker uitgeschud had, moesten we haar ook nog even afdrogen. Als Chanda in het waterbadje is geweest ruikt ze doorgaans naar bunzing (zij is niet de enige hond die hydrotherapie nodig heeft), en dit keer was het ook nog vermengd met de geur van haar eigen…
Precies.
Het hele voorval heeft vrouwtje pas thuis tegen Pietermans verteld, omdat ze anders bang was dat hij Chanda en haar daar zo plompverloren had achter gelaten.
Eenmaal thuis bonjourde Pietermans zowel Chanda als Annemiek wel naar boven voor een grondige reiniging…
En ik? Ik vind dat er aan dit verhaal wel een luchtje zit…
