Dat luie vrouwtje van mij wil gewoon niet met mij hardlopen. Nou ja, eigenlijk kan ze het gewoon niet. Te moe, been niet goed hersteld, slecht weer… allemaal smoesjes.
Maar ook toen ze het nog wel kon – in Chanda’s tijd – haakte ze na een half uur al af, en ze ging vooral niet te hard. En maar lopen beppen met haar buddy…
Maar je hoort mij niet treuren: Pietermans rent zich namelijk bijna elk weekend de benen uit z’n lijf en ik mag heerlijk met hem mee! Ik kan hem met mijn vier pootjes makkelijk bijhouden, dus echt topsport kan ik het niet noemen, maar zo waaien we met z’n tweetjes toch even heerlijk uit. Samen joggen we door de polder, langs koeien en vogels, en met een stevig windje tegen af en toe.
We rennen samen 12 kilometer en op een hijgende roze lap uit de mond na (ziet er best gek uit bij zo’n mens), kom ik vol energie weer thuis. Pietermans is gevloerd en wil niet eens meer met de flos spelen… hij moppert iets van ‘niet eerlijk, vier poten’ en pruttelt iets over ons leeftijdsverschil….
Ach, misschien ga ik toch ook maar een uiltje knappen….
