Zusjes zijn er ter vermaak. Waarom duld je anders zo’n op jouw voer en speeltjes beluste haarbal in de buurt waarmee je ook nog eens al vrouwtjes aandacht moet delen?
Dus, niks liggen luieren, hup, spelen. Maar zo makkelijk is Chanda niet uit haar tent te lokken. Ik zal een gemiddeld speelpartijtje beschrijven.
Chanda ligt als een ware badmat te vegeteren onder de tafel… Ik huppel op haar af, blaf haar in haar aura, spring op en land met mijn voorpoten uitdagend voor haar snufferd op de grond en gooi mijn bips in de lucht. Get the picture?
Chanda knort, rekt zich uit en draait half op haar rug. Maar dat is niet de bedoeling luiwammes! Oké, ze wil niet. Maar ik wel! Ik loop rondjes om haar heen en besnuffel haar overal. Ik kwispel heel nonchalant in haar poffer, een zucht volgt. Vervolgens loop ik over haar heen en sta heeeeel per ongeluk op haar poot… irritant as hell, maar ze reageert verder niet. Dan doe ik net alsof ik ook moe ben en rek me uit, boven haar hoofd. Mijn achterpootjes sleep ik achter mijn aan. Oeps, raakte ik je snuit? Chanda gaat geërgerd rechtop zitten.
Ik maak vooruitgang, er zit beweging in. Dan hang ik boven haar hoofd. Dat vind ze echt loei-irritant. Yes, ze staat op. Voordat Chanda een snibbige sneer mijn kant op snauwt, gooi ik mijn billen weer in de strijd. Heen en weer. Pak me dan als je kan! Chanda staat nu op en komt achter me aan. Haha, gelukt! Voordat ze echt boos wordt geef ik haar kleine kusjes op haar snuit. En ze legt een poot in mijn nek. In mensentaal een gebroederlijk, althans gezusterlijk, gebaar, maar in ons hondenwereldje laat zie hiermee toch even zien dat zij de baas is. En dat interesseert mij geen biet. Doel bereikt: ik heb mijn speelkwartiertje weer binnen, hehe!
