Vandaag ben ik oogtechnisch weer eens door de mangel gehaald tijdens een Low Vision Onderzoek bij Ergra Low Vision. Toegegeven, niet mijn favoriete hobby, maar het is echt verstandig om eens in zoveel tijd te kijken welke mogelijkheden er zijn om je zicht te verbeteren. Mijn kijkers worden er ook niet beter op. Sterker nog, die laten het tegenwoordig nog iets meer afweten.
Dus ik ging samen met mijn geleidehond Yoko op een drafje naar de dichtstbijzijnde praktijk in het ziekenhuis. Ergra Low Vision zit op 200 locaties, dus ze zitten altijd wel ergens praktisch om de hoek. Met een op voorhand geritselde verwijzing van mijn oogarts op zak klopte ik aan bij Low Vision Specialist Michaell.
Geen rits-rats-oogarts met allerlei apparatuur voor mijn poffer, die na vijf minuten constateert ‘niets veranderd, tot volgend jaar’. Nee, Micheal nam de tijd en legde uitgebreid uit wat alle mogelijkheden waren. Wat een verademing na al die flitsbezoeken bij artsen waarbij je achteraf altijd denkt: ‘oh, ik had dit nog willen vragen…’.
Michael schotelde me een heus zorgmenu voor, wat niets meer betekent dat een uitgebreide lijst waarin mij gevraagd werd naar mijn ervaringen op verschillende levensgebieden, als je thuissituatie, sport en hobby’s. Wel rete-handig want zo sla je geen gebied over. Voor snowboarden heb je bijvoorbeeld heel andere zichtoplossingen dan voor knutselen. En ja, laat ik nu op beide helemaal verzot zijn!
Geduldig lopen Micheal en ik het zorgmenu door. Voor lezen en knutselen gebruikte ik bovenop mijn +23 contactlens een +2 leesbril. Mooi niet meer toereikend dus. Ik blijk er nog eens +2 nodig te hebben. Hulpmiddel 1: een nieuwe leesbril van +4. Dat was even slikken, maar als het helpt, dan graag!
En door naar het volgende hulpmiddel…
Hoe ik menukaarten in een restaurant lees? Iemand met goede kijkers het voor laten lezen, hehe. Maar als ik alleen met jampot-vrienden ben, tover ik mijn Inspector Gadget-vergrootglas uit mijn tas. Blijkt dat daar toch een heel vernuftig klein apparaatje voor in de plaats gekomen is!
Er bestaan tegenwoordig hele platte vergrootglazen met een lichtje. Zo klein, die kun je in je portemonnee stoppen. Hebben, hebben, hebben!
Next!
Bij de vraag hoe ik televisie kijk begon ik wel wat nattigheid te voelen. Mijn vriendinnen hebben allemaal zo’n loepbril waarmee ze op aftand naar hun favoriete series kijken. Geen pan, zo’n loepbril, telescoopbril of hoe je het monster ook noemt. Daarom heb ik ‘m al 42 jaar pertinent geweigerd.
IJdel? Ik? Yep! Ik kruip liever met mijn neus in de iPad. Gezellig samen op de bank een filmpje kijken met mijn vriend was er dus niet bij.
Maar nu trok ik de stoute schoenen aan. Schoorvoetend probeerde ik het horror-hulpmiddel… en shit, shit, shit: het kijkt super! Al tijdens de test kon ik mijn geleidehond Yoko op een afstand zien liggen!
Om mij over mijn psychische drempeltje te trekken, voegde Micheal er aan toe dat alle hulpmiddelen over twee maanden met mij in een evaluatiegesprek besproken worden. En als de loepbril niet bevalt, mag ik ‘m teruggeven. Dit doen ze om te voorkomen dat ongebruikte hulpmiddelen ergens in de kast liggen te verstoffen. Hiephiephoera’tje voor het tegengaan van verspilling.
Ik was om.
En dan nu de kwestie: ‘Betalen, pannenkoek!’
Wie wat vergoedt vind ik echt altijd een dingetje. Zorgverzekering, WMO of moet je het uit je eigen zak peuteren? Gelukkig ziet Ergra Low Vision het bos wel door de bomen en vertellen ze meteen wie er voor de kosten opdraait. En als de zorgverzekering de pisang, of in dit geval de pannenkoek is, handelen zij het ook nog voor je af! Hoef je niets voor te doen. Heerlijk, dat scheelt een hoop administratie-stress.
Score na een uurtje Low Vision Onderzoek: drie nieuwe hulpmiddelen! En heel wat extra kijkplezier!
Ben helemaal in mijn nopjes.
