Je moet weten dat ik als geleidehond niet bepaal welke kant we opgaan. Tja, als vrouwtje geen commando geeft loop ik uiteraard wel naar de slager, maar dat is niet de bedoeling. Mij moet gezegd worden waar ik heen moet, ik heet geen Tom. Mijn navigatie heet Annemiek. Haar kippigheid staat het haar echter ook niet toe om een kaart te lezen en dus heeft ze in de weken voorafgaand aan ons tripje het internet bestormd, op zoek naar goede navigatie.

Nu is dat blijkbaar nog niet zo makkelijk, begreep ik uit al die vloeken die vanachter het Macbookje vandaan kwamen, maar uiteindelijk had ze ‘m. Een app, een route, letters groter dan formaat koe en een schreeuwerige voice-over die de route uit de om de haverklap uit de telefoon braakte. Per dag ‘keek’ ze’ hoe ver het was naar ons volgende logeeradresje.

Ze had al een donkerbruin vermoeden dat het laatste hotel niet helemaal op de route was… je voelt ‘m al aankomen… Hij lag precies op de route, maar wel 12km te vroeg. Whahahaha! Nou vond ik dat helemaal niet erg, want het was hondenweer! Dus na 9km konden we lekker lunchen in het hotel en ’s middags lekker tukken. Het zijn net bejaarden, die blinden en slechtzienden. Van een beetje wandelen worden ze niet zo zeer moe, maar met alle inspanning toch de navigatie visueel in de gaten willen houden, dat nekt ze. Althans, die van mij. Geen idee of die eigenwijsheid een gehandicaptentrekje is, maar mijn vrouwtje heeft daar behoorlijk last van. Ze willen kijken, kijken en nog eens kijken, terwijl ze dat helemaal niet goed kunnen.

Het hondenweer veranderende die avond in horror-weer. De hemel bleef maar rommelen en in de lucht leek het wel oud en nieuw. Nu ben ik daar ook niet bang voor, dus dit deerde me al me ook niet. Ik gebruikte het echter wel als excuus om bij vrouwtje op bed te springen, maar daar trapte ze niet in… maar ach, mijn kleedje naast haar bed lag ook prima. Ik lag tenminste binnen als-je-voet-uit-bed-steekt-lik-ik-‘m-bereik…

Je moet weten dat ik als geleidehond niet bepaal welke kant we opgaan. Tja, als vrouwtje geen commando geeft loop ik uiteraard wel naar de slager, maar dat is niet de bedoeling. Mij moet gezegd worden waar ik heen moet, ik heet geen Tom. Mijn navigatie heet Annemiek. Haar kippigheid staat het haar echter ook niet toe om een kaart te lezen en dus heeft ze in de weken voorafgaand aan ons tripje het internet bestormd, op zoek naar goede navigatie.

Nu is dat blijkbaar nog niet zo makkelijk, begreep ik uit al die vloeken die vanachter het Macbookje vandaan kwamen, maar uiteindelijk had ze ‘m. Een app, een route, letters groter dan formaat koe en een schreeuwerige voice-over die de route uit de om de haverklap uit de telefoon braakte. Per dag ‘keek’ ze’ hoe ver het was naar ons volgende logeeradresje.

Ze had al een donkerbruin vermoeden dat het laatste hotel niet helemaal op de route was… je voelt ‘m al aankomen… Hij lag precies op de route, maar wel 12km te vroeg. Whahahaha! Nou vond ik dat helemaal niet erg, want het was hondenweer! Dus na 9km konden we lekker lunchen in het hotel en ’s middags lekker tukken. Het zijn net bejaarden, die blinden en slechtzienden. Van een beetje wandelen worden ze niet zo zeer moe, maar met alle inspanning toch de navigatie visueel in de gaten willen houden, dat nekt ze. Althans, die van mij. Geen idee of die eigenwijsheid een gehandicaptentrekje is, maar mijn vrouwtje heeft daar behoorlijk last van. Ze willen kijken, kijken en nog eens kijken, terwijl ze dat helemaal niet goed kunnen.

Het hondenweer veranderende die avond in horror-weer. De hemel bleef maar rommelen en in de lucht leek het wel oud en nieuw. Nu ben ik daar ook niet bang voor, dus dit deerde me al me ook niet. Ik gebruikte het echter wel als excuus om bij vrouwtje op bed te springen, maar daar trapte ze niet in… maar ach, mijn kleedje naast haar bed lag ook prima. Ik lag tenminste binnen als-je-voet-uit-bed-steekt-lik-ik-‘m-bereik…