Vorig jaar rond deze tijd werd ik gedropt bij vrouwtje. Eerder hadden we al kennis gemaakt en natuurlijk vond zij mij leuk, wie niet, maar wil een match slagen, dan moet de geleidehond het baasje ook leuk vinden. Daar heb ik nog eens een nachtje over geslapen en daarna volmondig ‘ja’ geblaft.
Ik had net geleerd hoe ik het geleidewerk moest uitvoeren. Stoppen voor stoepen, baasje keurig rond obstakels leiden, zebrapad zoeken… Ik zal mijn rapport niet laten zien, maar het was zeker niet met de hakken over de sloot, zoals vrouwtje soms beweert. Ik was geslaagd, met vlag en snorhaar!
Maar nu moest ‘zij’ mij nog leren besturen. Eerder had mijn – inmiddels gepensioneerde – zusje Chanda vrouwtje door het land getrokken, maar dat is toch anders. Vrouwtje en ik moesten elkaar leren vertrouwen. Had ik geen enkele moeite mee, al dacht vrouwtje er anders over.
Bij elke scheet die ik liet, piepte ze: ‘Oh, wat een knapperd ben je!’
Ik snap dat je elke goede daad moet belonen, maar knieperd geef me ook dan een snoepje!
Jullie snappen trouwens wel dat dat bandje om mijn snuit geen muilkorf is, maar een gentle leader. Zo had vrouwtje heel subtiel meer contact met mij en voelde ze precies waar ik heen wilde.
Aangezien we beiden zo lomp as hell zijn (vrouwtje zeker met haar kreupele been) was de subtiliteit snel verdwenen, inclusief gentle leader. Inmiddels vertrouwt ze me blindelings en sleur ik haar genadeloos overal naar toe.
Hieronder zien jullie een filmpje van onze eerste trainingen. Let alsjeblieft niet op dat belachelijke piepstemmetje, wel op de inhoud. Want een knapperd, dat ben ik zeker!