Chanda lag vanmorgen pontificaal op de bank toen vrouwtje naar beneden kwam. Ik durfde vrouwtje al niet te begroeten, wat ik normaal natuurlijk wel doe, met bijbehorende decibellen en speeksel. Maar nu bleef ik stil liggen. Want vrouwtjes mand is ten strengste verboden voor ons.
‘Yoko? Chanda?’
Vrouwtje werd achterdochtig. Geen enthousiaste honden onder aan de trap, is stront aan de knikker. Heel soms ook letterlijk.
En die rare Chanda? Dat oudje rekte zich nog even extra uit, draaide haar buik omhoog en bleef lekker liggen. De gek! Wat denk je dat vrouwtje zegt?
‘Dat mag toch niet schatje, dat doe je nooit, word je soms een beetje dement?’. En ze geeft haar een aai! Slecht staaltje opvoedkunde, als je het mij vraagt!
Komt grumpy daar toch even goed mee weg…
Vervolgens zegt ze: ‘Oh, nu snap ik het. Yoko ligt in jouw mand!’
Huh? Ik? Ik probeerde haar plaatsje alleen maar warm te houden hoor…
Volgens mij is het etenstijd….
