Mijn naam is Yoko, maar soms ‘foei’, of ‘let op’ en best vaak ‘doe toch eens normaal’. Als geleidehond help ik dagelijks mijn slechtziende vrouwtje Annemiek over straat. Een serieuze taak waar ik best goed in ben, al zeg ik het zelf. Af en toe rolt ze wel eens over een paaltje, maar ik geloof niet dat dat mijn schuld is. Als ik mijn pakje (vrouwtje noemt het ook wel een tuig, maar dat klinkt zo cru) uit mag, dan is het feest.
En het is bij vrouwtje vaak feest! Ze heeft wel eens zo’n Pieter over de vloer. Hij speelt altijd met me en bij hem mag ik wel op schoot. Past ook prima, vind ik. Als ik hem zie gaan alle sirene’s aan en weet de hele buurt dat we bezoek hebben!
En ik heb mijn eigen huisdier: grote zus Chanda. Voordat ik in april 2018 kwam begeleidde zij vrouwtje over straat, maar daar geloof ik eerlijk gezegd niets van. Ze is lui en ze moppert zo. Al is dat bij nader inzien geloof ik alleen tegen mij. Dat snap ik echt niet, ik mag toch af en toe wel op haar hoofd zitten? Ok, misschien is dat niet heel fris. Maar zij laat me nooit winnen met spelen, steelt mijn takken en ligt altijd in de mand waar ik ook in wil liggen.
Elke dag beleven vrouwtje en ik, al dan niet vergezeld door grumpy Chanda en Pietermans, de leukste avonturen. Volg ons en je ziet wat ik als geleidehond allemaal voor mijn vrouwtje doe en welke grappen ik uithaal als zij het niet ziet (met dank aan de foto- en filmkunsten van Pietermans die het wel ziet en stilletjes in zijn vuistje lacht. Tik ‘m aan Pieter).
Normale honden sluiten af met ‘pootje’, dat geldt niet voor mij, want ik heb berenklauwen met heel veel teenhaar en bovendien vind ik een grote roze lap in iemands gezicht veel knusser!
Smmmmmak Yoko
