Vanaf minuut een van The Ethiopië Vip Xperience probeer ik die radiator natuurlijk keihard vast te schroeven, en Afrika te ervaren zoals het op me afkomt. Al tijdens de reis probeer ik mijn vooroordelen zoveel mogelijk te weerleggen of ontkrachten.
Het hobbeltje dat wij voordat The Ethiopia Vip Xperience begint nog even moeten nemen heet: vliegreis van ca 9 uur exclusief tussenstop op mierenhoop Istanbul Airport met … Turkisch Airlines. Nu was ik dat ongeluk vijf jaar geleden nog niet vergeten natuurlijk. En tijdens mijn Turkse vakanties moet ik ook altijd al wat inleveren op hygiene, luxe en al mijn andere decadente uitspattingen. Maar ik hou wel van een avontuur en dan lijkt het stappen in een Turks vliegtuig toch de minst grote hobbel die we moeten nemen.
Op 12 november verzamelen we om half tien op Schiphol. Het is nog even hectisch omdat we de materialen die geschonken zijn voor de blinde en slechtziende kinderen daar nog even over de koffers mogen verdelen. 32 kg is de max. Nu is mijn persoonlijke koffer al 23 kg (hoe krijg ik het voor elkaar? En ja, mijn föhn heb ik ook meegenomen). Mijn extra koffer til ik even op en schat zo in dat dat 10 kg moet zijn. Vreemd genoeg gaf de weegschaal bij de incheckbalie toch 38 kg aan. Als slechtziende zag ik dat natuurlijk niet en zoals en de stewardess deed er ook niet zo moeilijk over. Dat is dat ook weer typisch Turks – in mijn redenering – ze zijn lekker makkelijk en vriendelijk.
Zo ook in het vliegtuig; het personeel is uiterst vriendelijk en we werden zowaar volgestouwd met heerlijk eten. Het vliegtuig zag er nieuw uit. Herstel: het rook en voelde nieuw. En ook de stoelen zaten heerlijk. Redelijk wat ruimte. Gezellige sfeerverlichting en beeldschermpjes in de hoofdsteun voor je die het daadwerkelijk allemaal deden.
Eenmaal aangekomen in Ethiopië – 01.00 uur lokale tijd – geen baoap (ja, ik moest ook even vragen hoe die typische Afrikaanse bomen heetten) te zien en de temperatuur leek verdacht veel op die wij voelden bij vertrek uit Nederland. Na nog geen half uurtje rijden – in het donker, dus eigenlijk nog steeds geen Afrika te zien – komen we aan in het guesthouse. Ik had me al schrap gezet, mijn fobieën schieten in overdrive. Viezigheid, ongedierte, bruin water … maar niets van dit alles. Heerlijke zachte bedden, warm water – als je bepaalde knoppen die je aan moet zetten niet over het hoofd ziet – en s’ ochtends hagelslag bij het ontbijt.
Ik had het in mijn vorige column over het bijstellen van mijn beeldvorming – in dit geval dus niet alleen over Afrika – maar voorlopig blijft die radiator gewoon aan de muur verankerd.
