Als ambassadeur van End Exclusion heb ik jaren aandacht gevraagd voor kinderen met een handicap in ontwikkelingslanden. Als gehandicapte krijg je in Nederland goede medische zorg, hulpmiddelen en ondersteuning zoals bij MEE; gehandicapten in ontwikkelingslanden krijgen dit nauwelijks of niet. Daar wil ik wat aan doen! Samen met vijf andere slechtzienden doe ik mee met The Ethiopia Xperience van Respo International (www.respo.org). Dit is een project waarbij slechtzienden zich inzetten voor andere slechtzienden en blinden in Ethiopië. Voor dit project vertrekken wij in november naar Ethiopië om daar onder andere een aanzet te geven tot het opzetten van een bewegingsproject voor blinde en slechtziende kinderen op de Sebeta Blind School in Addis Abeba.
Mijn reis naar Ethiopië zie ik als een flinke uitdaging. Natuurlijk ontmoet je nieuwe mensen en maak je kennis met een totaal andere cultuur, maar die emotie die overheerst is angst. Ik ben namelijk bang voor vliegen, ik maak me zorgen over de hygiëne en ik vraag me af hoe ik me daar redt met mijn eigen handicap. De infrastructuur is vaak slecht en een taststok is daar vreemd. Maar natuurlijk heb ik veel grotere angsten. Wat krijg ik te zien? Armoede, onnodig leiden of honger? Wegzappen, er niet aan denken, het je niet laten raken: dat is onmogelijk als je er middenin staat. En dat is precies wat ik ga doen. Ik bezoek de kinderen, doe spelletjes met ze en probeer een structurele bijdrage aan hun welzijn te leveren.
Ik ga mijn angsten niet uit de weg. Vliegangst? Daar slik ik een druppeltje Valeriaan voor. Diarree? Op dieet van Immodium en cola. En een speciale begeleider die ons assisteert zorgt voor een vangnet rond handicapperikelen. En hoe moeilijk het ook is: ik laat me raken door de blik uit de waterige oogjes die niet blind hadden hoeven zijn als zij goed waren behandeld. Ik bekijk het met ogen die vanwege goede zorg tenminste nog iets zien. Ik had geluk, zij niet. Maar ik neem mijn verantwoordelijkheid en ik help.
