Vrouwtje wilde maandag naar een bijeenkomst ter voorbereiding op het project Zienswijzen. En wie mag er dan mee? Juist, ik!
Zienswijzen is een project waarbij blinden en slechtzienden op excursie mogen naar allerlei menselijke speeltuinen, musea genaamd. Geen moer aan, want als hond slenter je de hele dag voor je baasje uit. Spelen: ho maar, snuffelen: ten strengste verboden, je poot optillen om te plassen: helemaal uit den boze. Iets met… wij honden zien het verschil niet tussen een Amsterdammertje en een kunstwerk, of zoiets.
Maar wat ik wel zag: collega’s! Net zoals de mensen elkaar begroeten met klapzoenen en gierende uithalen van herkenning nadat ze bij elkaar in hun aura stonden, wilden wij dat ook. Maar dat mogen WIJ dan weer niet, he!
WIJ geleidehonden zijn aan het werk, WIJ zijn professioneel, WIJ moeten iedereen negeren. Met de neus in de lucht kon ik al mijn collega’s negeren, maar bij vriendje Gibson lukte dat echt niet. Tja, wat zou jij doen als er iemand ineens tussen je benen ruikt?
Nadat vrouwtje zich suf had laten leuteren, was het tijd voor ONS collegiale overleg. Op naar buiten dus!
Die duffe baasjes moesten natuurlijk ook weer mee, stelletje pottenkijkers. Eh oh nee…
Maar wij lieten ze wel even zien hoe het moet. Gebroederlijk begeleidden wij onze baasjes naast elkaar. Het oogde sympathiek, zelfs voor onze baasjes en dat is knap, maar stiekem deden we een wedstrijdje wie zijn baasje het eerst naar het uitlaatveldje kon trekken. Ik won, dat begrijpen jullie wel.
En daar gingen we los. Blaffen, rollebollen, elkaar aan staarten trekken, uitgebreid poepertje snuffelen: het kon allemaal! Een betere vorm van teamoverleg bestaat er niet hoor, mensen!
Ik heb maar even wat bewijsmateriaal bijgevoegd om ook de andere Zienswijzen maar even te laten zien en horen hoe het allemaal moet. En volgens mij komt dan iedereen tot de conclusie dat wij geleidehonden sowieso kunnen zien, maar ook nog eens de wijsten zijn!